Grand Prix van Italië 1946

Vlag van Italië Grand Prix van Italië 1946
Valentino Park
Valentino Park
Algemene informatie
Officiële naam III Gran Premio del Valentino
Racedag 1 september 1946
Circuit Vlag van Italië Turijn, Italië
Circuitlengte 4,489 km
GP-afstand 269,926 km
Pole position
Coureur Vlag van Italië Giuseppe Farina
(Alfa Romeo)
Tijd 2:18,6
Snelste ronde
Coureur Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Wimille
(Alfa Romeo)
Tijd 2:22,1 (ronde ? van 60)
Podium
1e plaats Vlag van Italië Achille Varzi
(Alfa Romeo)
2e plaats Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Wimille
(Alfa Romeo)
3e plaats Vlag van Frankrijk Raymond Sommer
(Maserati)
Portaal  Portaalicoon   Autosport

De Grand Prix van Italië 1946 met als officiële naam de III Gran Premio del Valentino was een op 1 september 1946 gehouden autorace op een tijdelijk stratencircuit in Valentino Park in Turijn, Italië. Het was de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat het evenement werd georganiseerd alsook de allereerste Formule 1-Grand Prix, aangezien de regulering vooruitliep op de officiële invoering van de nieuwe formule op 1 januari 1947.

De race werd bijgewoond door 120.000–200.000 toeschouwers.[1][2]

Achtergrond

De Grand Prix van Turijn 1946 was de eerste Grand Prix die na de Tweede Wereldoorlog in Italië werd georganiseerd. Gezien de korte periode na de oorlog behoorde het merendeel van de auto's aan de start tot de vooroorlogse Formule 2-klasse raceauto's. Bij afwezigheid van de Duitse fabrieksdeelnemers die de vooroorlogse periode domineerden, werd het deelnemersveld daarentegen vooral bepaald door de rivaliteit tussen de beide italiaanse fabrieksmerken Alfa Romeo en Maserati.[1]

Deze Grand Prix was ook het debuut voor het uit Turijn afkomstige Cisitalia dat, hoewel het zich niet kwalificeerde voor de race zelf, wel de Coppa Brezzi van het bijprogramma de volgende dinsdag won met oprichter Piero Dusio aan het stuur.[3]

Technisch reglement

De race verreden op basis van het technisch reglement van de Grand Prix Formula 1947, dat 1500cc geblazen of 4500cc ongeblazen motoren toestond.[4] Het reglement, hoewel nog niet ingevoerd, was voorgedragen door de Commission Sportive Internationale (CSI) in maart 1946[5] en was goedgekeurd door de Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus (AIACR) op 24 juni 1946 in dezelfde vergadering waaarin zij haar naam officiëel wijzigde in Fédération Internationale de l'Automobile (FIA). [6] Dit reglement zou ongewijzigd van kracht blijven tot en met het openingsseizoen van het Wereldkampioenschap Formule 1 in 1950.

Het wordt in de bronnen van destijds algemeen beschouwd als een test van het nieuwe reglement.[4] Alle auto's die zich kwalificeerden voor de race vielen in de geblazen 1500cc categorie, behalve Eugène Chabouds Delahaye die een 3500cc ongeblazen motor in de 4500cc klasse gebruikte.[1]

Kwalificatie

De kwalificatie werd gebaseerd op twee trainingssessies op 30 en 31 augustus 1946. De snelste 20 coureurs daarvan kwalificeerden zich voor de race.[4]

De startopstelling

Kwalificatie-uitslag

Pos Nr Rijder Team Auto Tijd
1 8 Vlag van Italië Giuseppe Farina Alfa Corse Alfa Romeo 158 2:18.6
2 52 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Wimille Alfa Corse Alfa Romeo 158 2:19.0
3 54 Vlag van Italië Carlo Felice Trossi Alfa Corse Alfa Romeo 158 2:20.6
4 46 Vlag van Italië Achille Varzi Alfa Corse Alfa Romeo 158 2:20.8
5 22 Vlag van Italië Consalvo Sanesi Alfa Corse Alfa Romeo 158 2:22.4
6 48 Vlag van Italië Tazio Nuvolari Scuderia Milano Maserati 4CL 2:24.6
7 56 Vlag van Monaco Louis Chiron Ecurie Autosport Maserati 4CL 2:28.2
8 16 Vlag van Italië Giorgio Pelassa Scuderia Milano Maserati 4CL 2:28.8
9 24 Vlag van Frankrijk Raymond Sommer Scuderia Milano Maserati 4CL 2:29.6
10 58 Vlag van Italië Franco Cortese Scuderia Milano Maserati 4CL 2:30.6
11 28 Vlag van Italië Arialdo Ruggieri Scuderia Milano Maserati 4CL 2:30.8
12 40 Vlag van Zwitserland Enrico Platé Scuderia Milano Maserati 4CL 2:31.4
13 42 Vlag van Verenigd Koninkrijk Reg Parnell Privé inschrijving ERA C 2:31.8
14 44 Vlag van Italië Guido Barbieri Privé inschrijving Maserati 4CL 2:33.2
15 50 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Whitehead Privé inschrijving ERA E 2:34.2
16 36 Vlag van Frankrijk Henri Louveau Scuderia Milano Maserati 4CL 2:35.0
17 4 Vlag van Italië Discoride Lanza Ecurie Tricolore Maserati 4CM 2:36.6
18 64 Vlag van Italië Emilio Romano Privé inschrijving Maserati 4CL 2:36.6
19 18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Brooke Privé inschrijving ERA B 2:38.2
20 10 Vlag van Frankrijk Eugène Chaboud Ecurie France Delahaye 135S 2:39.2
DNQ 2 Vlag van Frankrijk Jules Raphaël Bethenod Ecurie Naphtra Course Maserati 6CM 2:39.4
DNQ 68 Vlag van Zwitserland Ciro Basadonna† Ecurie Autosport Maserati 4CL 2:44.2
DNQ 34 Vlag van Italië Piero Dusio Consorzio Industriale Sportiva Italia Cisitalia D46 2:45.4
DNQ 6 Vlag van Verenigde Staten (1912-1959) Harry Schell Ecurie Lucy O'Reilly Schell Maserati 6CM 2:46.8
DNQ 26 Vlag van Italië Piero Taruffi Consorzio Industriale Sportiva Italia Cisitalia D46 2:48.6
DNQ 12 Vlag van Frankrijk Georges Grignard Ecurie France Delahaye 135 2:49.2
DNQ 62 Vlag van Italië Luigi "Gigi" Platé Privé inschrijving Talbot-Darracq 700 3:00.2
DNA 14 Vlag van Italië Secondo Corsi Privé inschrijving Maserati -
DNA 20 Vlag van Zwitserland Toulo de Graffenried Ecurie Autosport Maserati 4CL -
DNA 30 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Wormser Privé inschrijving Maserati 6CM -
DNA 32 Vlag van Zwitserland Ciro Basadonna Ecurie Autosport Maserati 4CL -
DNA 60 Vlag van Italië Gianni Cattina Privé inschrijving Maserati -
DNA 66 Vlag van Italië Giacomo Palmieri Privé inschrijving Maserati 4CL -
DNA 70 Vlag van Nederland Eric Verkade Ecurie Autosport Maserati 4CL -
Sources:[4][7][8][9]

Noten

† – Vervangende coureur, auto oorspronkelijk ingeschreven voor Louis Chiron
DNA - Afkorting van Did Not Attend, wel ingeschreven maar niet meegedaan

Wedstrijd

Vrijwel meteen na de start liep de als eerste gestarte Farina een ernstig versnellingsbakprobleem op, waarna Whitehead de leiding over kon nemen tot hij problemen kreeg met zijn compressor en terugviel. Dit gaf de Alfa's de gelegenheid om afstand van de rest van het veld te nemen. Maserati's achtervolging werd niet geholpen door teamleider Nuvolari die, terwijl hij al vanaf de start ophangingsproblemen ondervond, in ronde tien een achterwiel verloor. Gelukkig was hij in staat zijn auto zonder verdere ongelukken tot stilstand te brengen, maar het wiel zelf belandde in de Po.

De wedstrijd kende, kenmerkend voor die tijd, vele uitvallers; halverwege had de helft van het veld de wedstrijd al gestaakt toen de regen begon.[1]

Tegen het einde bestond de kop van het veld uit Wimille op de eerste plaats met Varzi op zijn hielen. Het leek erop dat Wimille tot het einde de kop zou kunnen behouden totdat in ronde vijftig het Alfa Romeo team een pitbord voor hem uithield met daarop "1. Varzi; 2. Wimille" waarmee ze een teamorder aangaven. Daarop liet Wimille Varzi passeren om hem de overwinning te laten.[10][11] Sommer kwam met twee ronden achterstand over de streep op de derde plek en het publiek was erg onder de indruk van Chaboud's opmars die, hoewel als laatste gestart als vierde finishte, maar wel met vijf ronde achterstand op de leiders.[1]

Terwijl Maserati verder zou gaan met het winnen van de meeste Grands Prix van 1946, zou de dominantie van Alfa Romeo onder het nieuwe Formule 1-reglement de volgende jaren blijken; uiteindelijk resulterend in het evenzo dominant winnen van de eerste twee seizoenen van het Formule 1 kampioenschap.

Jean-Pierre Wimille, die als tweede zou eindigen, voor de uiteindelijke winnaar Achille Varzi

Uitslag

Pos Nr Coureur Team Auto Rondes Tijd/Uitgevallen Startplaats
1 46 Vlag van Italië Achille Varzi Alfa Corse Alfa Romeo 158 60 2:35:45.8 4
2 52 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Wimille Alfa Corse Alfa Romeo 158 60 +0.8 2
3 22 Vlag van Frankrijk Raymond Sommer Scuderia Milano Maserati 4CL 58 +2 ronden 9
4 10 Vlag van Frankrijk Eugène Chaboud Ecurie France Delahaye 135S 55 +5 ronden 20
5 26 Vlag van Zwitserland Enrico Platé Scuderia Milano Maserati 4CL 55 +5 ronden 12
6 54 Vlag van Italië Carlo Felice Trossi Alfa Corse Alfa Romeo 158 51 +9 ronden 3
7 56 Vlag van Monaco Louis Chiron Ecurie Autosport Maserati 4CL 50 +10 ronden 7
8 18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Brooke Privé inschrijving ERA B 50 +10 ronden 19
9 4 Vlag van Italië Discoride Lanza Ecurie Naphtra Course Maserati 4CM 48 +12 ronden 17
Ret 44 Vlag van Zwitserland Christian Kautz† Privé inschrijving Maserati 4CL 32 Motor 14
Ret 50 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Whitehead Privé inschrijving ERA E 30 Versnellingsbak 15
Ret 36 Vlag van Frankrijk Henri Louveau Scuderia Milano Maserati 4CL 25 Ongeval 16
Ret 40 Vlag van Italië Franco Cortese Scuderia Milano Maserati 4CL 16 Dynamo 10
Ret 28 Vlag van Italië Arialdo Ruggieri Scuderia Milano Maserati 4CL 11 Compressor 11
Ret 48 Vlag van Italië Tazio Nuvolari Scuderia Milano Maserati 4CL 9 Verloren wiel 6
Ret 16 Vlag van Italië Giorgio Pelassa Scuderia Milano Maserati 4CL 8 Verloren wiel 8
Ret 24 Vlag van Italië Consalvo Sanesi Alfa Corse Alfa Romeo 158 6 Ontsteking 5
Ret 64 Vlag van Italië Emilio Romano Privé inschrijving Maserati 4CL 2 Ontsteking 18
Ret 42 Vlag van Verenigd Koninkrijk Reg Parnell Privé inschrijving ERA C 1 Versnellingsbak 13
Ret 8 Vlag van Italië Giuseppe Farina Alfa Corse Alfa Romeo 158 0 Differentiëel 1
Sources:[9][10]

Noten

† – Vervangende coureur, auto oorspronkelijk ingeschreven door Guido Barbieri


Vorige race:
Grand Prix van Zwitserland 1946 		Grand Prix-seizoen 1946 Volgende race:
Grand Prix van Zwitserland 1947
Vorige race:
Grand Prix van Italië 1938 		Grand Prix van Italië Volgende race:
Grand Prix van Italië 1947
Dit artikel is uitgegeven door Wikipedia. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.