Walter Rudolf Hess

Walter Rudolf Hess
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum	17 maart 1881
Geboorteplaats	Frauenfeld
Overlijdensdatum	12 augustus 1973
Overlijdensplaats	Locarno
Begraafplaats	Berlijn
Land	Zwitserland
Academische achtergrond
Alma mater	Universiteit van Zürich
Wetenschappelijk werk
Vakgebied	human physiology,[1] oogheelkunde,[1] neurowetenschap,[1] chirurgie[1]
Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde
Jaar	1949
Reden	Voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen
Gedeeld met	António Egas Moniz
Voorganger(s)	Paul Hermann Müller
Opvolger(s)	Edward Calvin Kendall Tadeus Reichstein Philip Showalter Hench
Portaal    Geneeskunde

Walter Rudolf Hess (Frauenfeld, 17 maart 1881 – Locarno, 12 augustus 1973) was een Zwitserse fysioloog, die in 1949 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde won voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen.^[2] Hij deelde de prijs met António Egas Moniz, die de prijs voor een ander onderzoek kreeg.

Hess werd geboren in Oost-Zwitserland als zoon van Clemens en Gertrud (Fisscher Saxon) Hess. Van zijn vader, een docent natuurkunde, erfde hij een sterke interesse voor de wetenschap en van zijn moeder een sterke persoonlijkheid. Als student geneeskunde bezocht hij universiteiten in Lausanne, Bern, Berlijn, Kiel en Zürich. Hij behaalde zijn medische diploma aan de Universiteit Zürich in 1906, en volgde daarna een training tot arts en oogarts. In 1908 huwde hij Louise Sandmeyer met wie hij twee kinderen kreeg.

In 1912 verliet hij zijn lucratieve privépraktijk als oogheelkundige en ging zich met onderzoek bezighouden. Zijn voornaamste interesses waren de regulatie van de bloedstroom en de ademhaling. Als extra onderdeel van deze twee onderzoeksgebieden, begon hij de hersenen in kaart te brengen. Hierbij focuste hij zich vooral op het diëncephalon, die de interne organen aanstuurt. In 1949 ontving hij de Nobelprijs voor de ontdekking van de functionele organisatie van de tussenhersenen als coördinator van de inwendige organen.

Van 1917 tot 1951 was hij professor en directeur van het Fysiologisch Instituut aan de Universiteit Zürich.