Usha Marhé
| Usha Marhé | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 1964[1] | |||
| Geboorteplaats | Paramaribo, Suriname[1][2] | |||
| Dbnl-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Usha Nalinie Marhé (Paramaribo, Suriname, 1964) is een schrijfster en journalist, die onder andere schreef voor De Groene Amsterdammer, Opzij, Waterkant en Trouw.[1][3][4][5]
Biografie
Marhé is opgegroeid in Paramaribo.[2]
Na de Surinaamse onafhankelijkheid in 1975, en de sergeantencoup (staatsgreep) in 1980 en de decembermoorden in 1982 waarbij ook journalisten en mediaeigenaren door het militair regime werden vermoord, startte Marhé in 1988 als journalist voor het Surinaams Nieuws Agentschap.[2] Haar kritische journalistieke werk werd ook na de eerste verkiezingen na de staatsgreep in 1987 niet gewaardeerd door de militaire machthebbers, en voor haar eigen veiligheid kon ze niet langer in Suriname blijven.[2][6] Ze kwam in juli 1990 naar Nederland.[6] Marhé vroeg een verblijfsvergunning op humanitaire gronden aan, die pas in 1993 werd toegekend, na acties van de Nederlandse Vereniging van Journalisten en de Tilburgse Academie voor de Journalistiek.[7][8] In eerste instantie was de vergunning geweigerd omdat volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken Suriname geen perscensuur kende, ook niet na de 'telefooncoup' van 1990.[7][8][9]
Het eerste boek van Marhé, Tapu Sjén/Bedek Je Schande - Surinamers en incest (1996), gaat over incest en ander seksueel geweld tegen kinderen binnen de Surinaamse gemeenschap. In het boek schreef ze over haar eigen ervaringen en die van acht andere vrouwen.[4][10][11][12][13] In het boek plaatst Marhé het (seksuele) geweld ook in de context van de koloniale geschiedenis.[4] Met het boek "doorbrak ze een taboe door als eerste Surinaams-Hindoestaanse vrouw over (haar eigen) incest-ervaringen te schrijven"[14] en was het "voor het eerst dat een Surinaamse vrouw dit zwijgen doorbrak".[10]
In 1996 was ze eindredacteur van Targuia, de nieuwsbrief van het Steunpunt Targuia voor zwarte, migrranten- en vluchtelingenvrouwen[15] en in 1997 en 1998 was ze eind- en hoofdredacteur van het tijdschrift Bijlmertori, uitgegeven door het projectbureau Vernieuwing Bijlmermeer.[16]
Marhé organiseerde in juni 2000 als programmamaker het vijfdaagse publieksprogramma Baap re Baap – Hindostanen over traditie en vernieuwing, in samenwerking met het Koninklijk Instituut voor de Tropen.[17][18] Gasten waren onder anderen Shabana Azmi (Indiase actrice) en Anil Ramdas (journalist en auteur).
Sonja Barend interviewde Marhé in 2002 in het praatprogramma B&W.[19]
Van 1998 tot 2003 was Marhé jurylid van de mediaprijs de Zilveren Zebra.[20]
In 2007 werd ze uitgeroepen tot 'Hindostaan van het jaar'.[14]
Voor Waterkant was ze van 2008-2014 columnist.[5][21]
In 2016, tijdens het presidentschap van 2010 tot 2020 van Desi Bouterse, kreeg Marhé opnieuw te maken met censuur, wat dat jaar veel aandacht kreeg in de media. Het Miranda Lyceum bestond vijftig jaar, en vroeg Marhé, Jerrel Pawiroredjo en anderen een column te schrijven voor het herdenkingsboek. De auteurs noemden de militaire overheersing, maar dit werd geschrapt uit de proefdrukken. De auteurs vermoedden dat de toenmalige minister van Onderwijs, Robert Peneux, de school had gewaarschuwd om de volledige teksten niet te plaatsen en weigerden de gecensureerde columns in het boek op te laten nemen.[22][23][24] Later werd Marhé uitgenodigd om op 8 december 2016 in Amsterdam te spreken tijdens de herdenking van de decembermoorden, en heeft haar speech gewijd aan de censuur.[25]
Er is in 2018 een '#metoo Geheelde Helden Award' toegekend aan Marhé, een publieksprijs, uitgereikt tijdens het 'Hel(d)en van seksueel misbruik Awards Gala' in Duiven, georganiseerd door Ivonne Meeuwsen en Agnes van der Graaf van het platform 'Helen na seksueel misbruik'.[26][27][28] Ze was genomineerd door Tieneke Sumter.[26]
Sinds 2025 is Marhé hoofdredacteur bij 'Hindostaans & queer', een platform met interviews, blogartikelen en activiteiten door, met en over de Surinaams-Hindostaanse queer gemeenschap.[29]
Bibliografie
| Jaar | Titel | Uitgever | ISBN | Notitie |
|---|---|---|---|---|
| 1993 | Vakvrouwen voor het voetlicht gebracht | [30] | ||
| 1996 | Tapu Sjén/Bedek Je Schande - Surinamers en incest | Van Gennep | 9055152412 | Non-fictie - 2e druk verschenen in 2000 |
| 1997 | Op blote voeten door het huis: Een studie naar laagbouw in hoge dichtheid en woonwensen van migranten in de Bijlmermeer | Projectbureau Vernieuwing Bijlmermeer | [31] | |
| 1997 | Op het raakvlak van culturen: hulpverleensters over zorg en hulp aan zwarte, migranten- en vluchtelingenvrouwen | Targuia/Transact | Over de begrippen multiculturalisering, empowerment, machtsverschillen, politisering, autonomie en holisme. | |
| 1999 | Seksueel misbruikt… Wat nu? (Cliëntenbrochure) | De Meren (voorheen RIAGG, Amsterdam) | ||
| 2002 | “Ik weiger kleurloos te worden en te zijn. Ik wil gewaardeerd worden, niet getolereerd.” | Boekmanstichting, Kenniscentrum voor kunst, cultuur en beleid | Opiniestuk/brief in Boekmancahier #53, over de afschaffing van de slavernij in Suriname, de contractarbeiders in Suriname en ketikoti (de herdenking van de slavernij en viering van de afschaffing)[32][33] | |
| 2005 | Beatrix – Koningin van alle Nederlanders | Forum/Van Gennep | 9055156027 | Bundel met een onderzoek en verhalen van vijftien columnisten, met een bijdrage van Marhé, uitgegeven ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van koningin Beatrix over de betekenis van de koningin voor de multiculturele samenleving. |
| 2007 | Dulari - De weg van mijn naam | Van Gennep | 9789055157365 | Fictiedebuut - Zes verhalen over vrouwen van Hindostaanse afkomst in Nederland. |
| 2007 | Waarover we niet moeten praten | In de Knipscheer | 9789062655854 | Verhalen van twintig Surinaamse en Antilliaanse schrijfsters, met een bijdrage van Marhé, uitgegeven ter gelegenheid van 5 jaar Boekenfeest in Vereniging Ons Suriname, tijdens de boekenweek in maart 2007. |
| 2010 | Hoe wij hier ook samen kwamen… | Meulenhoff | 9789029087193 | Bijdrage aan het boek Suriname en ik; Persoonlijke verhalen van bekende Surinamers over hun vaderland, samenstelling en redactie door John Leerdam en Noraly Beyer[34][35] |
| 2020 | Intercultureel pionieren - Op weg naar een wij-samenleving | Brave New Books | 9789402197013 | Boek door Marjan Borsjes - portretten van 100 bijzondere mensen die allen bijdragen aan interculturele verbinding - bijdrage |
Externe link
- ↑ a b c Usha Marhé. Winternachten - Writers Unlimited. Gearchiveerd op 13 maart 2025. Geraadpleegd op 13 maart 2025.
- ↑ a b c d Liesbeth Smit, Usha doet onderzoek naar haar familieverleden: “Ik weet nu beter wie ik ben”
. Libelle (28 juni 2023). Gearchiveerd op 13 maart 2025. Geraadpleegd op 14 maart 2025. Usha Marhé: “Ik sta nu steviger in de wereld” (alternatieve locatie voor Libelle-interview). Wie is je vader, wie is je moeder? - Stamboomonderzoek Surinamers. Geraadpleegd op 14 maart 2025.
- ↑ Nieuwe bijeenkomst Surinaamse Genealogie. Caraïbisch Uitzicht - Werkgroep Caraïbische Letteren (21 november 2015). Gearchiveerd op 2 november 2024. Geraadpleegd op 10 februari 2025.
- ↑ a b c Maria Hendriks, Surinaamse macho-cultuur staat praten over incest in de weg
. de Volkskrant (1 juni 1996). Gearchiveerd op 12 februari 2025. Geraadpleegd op 12 februari 2025.
- ↑ a b Usha Marhé nieuwe columnist. Waterkant (16 december 2008). Gearchiveerd op 28 februari 2024. Geraadpleegd op 25 maart 2025.
- ↑ a b Journaliste mag toch in Nederland blijven - Marhé: 'Persvrijheid een luxe in Suriname'. Amigoe (8 mei 1993). Geraadpleegd op 18 maart 2025 – via Delpher.
- ↑ a b Actie vakbond tegen uitzetting journaliste naar Suriname. Trouw (27 april 1993). Geraadpleegd op 18 maart 2025 – via Delpher.
- ↑ a b Surinaamse journaliste mag van Kosto toch in Nederland blijven. Trouw (4 mei 1993). Geraadpleegd op 18 maart 2025 – via Delpher.
- ↑ Usha Marhé, Den Haag wacht kennelijk tot er bloed vloeit in Suriname. de Volkskrant (13 mei 1993). Geraadpleegd op 18 maart 2025 – via Delpher.
- ↑ a b Carla Bakboord, Is zwijgen echt wel goud?. Stichting Women’s Rights Centre, Paramaribo, Suriname (8 november 2018). Gearchiveerd op 10 juni 2023. Geraadpleegd op 10 februari 2025.
- ↑ Dr. R.S. Ellecom, Seksueel geweld: cultuur of persoonlijke keuze (1). De Ware Tijd (20 januari 2023). Gearchiveerd op 25 januari 2023. Geraadpleegd op 10 februari 2025.
- ↑ Dr. R.S. Ellecom, Seksueel geweld: cultuur of persoonlijke keuze (2). De Ware Tijd (21 januari 2023). Gearchiveerd op 25 januari 2023. Geraadpleegd op 10 februari 2025.
- ↑ Arlette Dwarkasing, Zeventig jaar zwijgen drie generaties incestslachtoffers
. Trouw (19 april 1996). Gearchiveerd op 12 februari 2025. Geraadpleegd op 12 februari 2025.
- ↑ a b Usha Marhe Hindoestaan van het jaar 2007. Waterkant (15 januari 2008). Gearchiveerd op 22 september 2023. Geraadpleegd op 19 maart 2025.
- ↑ Janneke van Mens-Verhulst en Berteke Waaldijk (2008). Vrouwenhulpverlening 1975-2000: beweging in en rond de gezondheidszorg. Bohn Stafleu van Loghum, Houten, "Steunpunt Targuia (1995-1997): empowerment in vrouwenhulpverlening aan zwarte, migrranten- en vluchtelingenvrouwen (door Samantha Koster)", pp. 217-230. ISBN 9789031355426. Geraadpleegd op 14 maart 2025.
- ↑ Usha Marhé (december 1998). Redactioneel. Bijlmertori (17)
- ↑ Femke Deen, Jonge hindoestanen klem tussen openheid en geslotenheid
. de Volkskrant (24 juli 2000). Gearchiveerd op 29 maart 2024. Geraadpleegd op 18 maart 2025.
- ↑ Read my World 2014: De preview - Hedendaagse literatuur in de Caraiben. Caraïbisch Uitzicht - Werkgroep Caraïbische Letteren (25 januari 2014). Gearchiveerd op 28 mei 2024. Geraadpleegd op 18 maart 2025.
- ↑ B&W (25 januari 2002). Geraadpleegd op 18 maart 2025 – via YouTube.
- ↑ Documentaire over ama's in campus Vught wint Zilveren Zebra Mediaprijs. Open Nieuwsbank (15 november 2003). Geraadpleegd op 25 maart 2025.
- ↑ Usha Marhé, Elisabeth Moendi [COLUMN]. Waterkant (4 oktober 2014). Gearchiveerd op 29 mei 2024. Geraadpleegd op 25 maart 2025.
- ↑ Jubileumboek Miranda Lyceum krijgt wrange nasmaak. Starnieuws (6 november 2016). Geraadpleegd op 27 maart 2025.
- ↑ Jerrel Pawiroredjo, Usha Marhé; oud-leerlingen Mr. dr. J.C. de Miranda Lyceum, Censuur is een principiële kwestie. Starnieuws (26 november 2016). Geraadpleegd op 27 maart 2025.
- ↑ Hans Buddingh', Censuur lustrumboek Miranda Lyceum. Starnieuws (28 november 2016). Geraadpleegd op 27 maart 2025.
- ↑ Herdenking decembermoorden: ‘Onze herinneringen vastleggen is de krachtigste daad van hoop en verzet tegen (zelf)censuur en wanhoop.’. Usha Marhé (6 januari 2017). Gearchiveerd op 7 december 2023. Geraadpleegd op 27 maart 2025.
- ↑ a b Schrijfster Usha Marhé krijgt #metoo Geheelde Heldenaward 2018. Waterkant (12 oktober 2018). Gearchiveerd op 19 april 2024. Geraadpleegd op 18 maart 2025.
- ↑ Frank Houtappels, Dit zijn de eerste winnaars van de 'seksueel misbruik awards'
. de Gelderlander (11 oktober 2018). Gearchiveerd op 18 maart 2025. Geraadpleegd op 18 maart 2025.
- ↑ Joeri Pruys (December 2019). Pijn als toegangspoort tot informatie. Gearchiveerd op 12 augustus 2024. IJopener - Onafhankelijk magazine voor Oostelijk Havengebied, Indische Buurt, IJburg en Zeeburgereiland 14 (5): 6-7
- ↑ Over ons. Hindostaans & Queer. Gearchiveerd op 18 maart 2025. Geraadpleegd op 18 maart 2025.
- ↑ Suchen Tan, Allochtone vrouwen voor het voetlicht
. Trouw (26 februari 1993). Gearchiveerd op 13 maart 2025. Geraadpleegd op 13 maart 2025.
- ↑ Op blote voeten door het huis. Nieuwe Instituut - Rijkscollectie voor Nederlandse Architectuur en Stedenbouw. Geraadpleegd op 13 maart 2025.
- ↑ Usha Marhé (september 2002). Boekmancahier. Gearchiveerd op 11 november 2024. Boekmancahier 14 (53)
- ↑ Usha Marhé, “Ik weiger kleurloos te worden en te zijn. Ik wil gewaardeerd worden, niet getolereerd.”. Usha Marhé. Gearchiveerd op 7 december 2023. Geraadpleegd op 14 maart 2025.
- ↑ Alex van Stipriaan (2011). John Leerdam & Noraly Beyer - Suriname en ik; Persoonlijke verhalen van bekende Surinamers over hun vaderland. OSO. Tijdschrift voor Surinaamse taalkunde, letterkunde en geschiedenis 30: 437-438
- ↑ Usha Marhé, Hoe wij hier ook samen kwamen… – boekbijdrage. Usha Marhé. Gearchiveerd op 8 februari 2023. Geraadpleegd op 14 maart 2025.