Pyogenesis

(✔/✂/→)

Dit artikel komt mogelijk voor verwijdering in aanmerking.

Het overleg hierover wordt gevoerd op deze discussiepagina. Iedereen is welkom daaraan bij te dragen.
Zie voor meer informatie: Waarom staat mijn artikel op de beoordelingslijst. Voel je vrij het artikel te bewerken.
Haal de pagina echter niet leeg en verwijder deze boodschap niet voordat de discussie gesloten is.

Pyogenesis is een Duitse metalband uit Stuttgart die verschillende genres speelde, zoals death metal, alternatieve metal, punkrock en gothic metal.

Pyogenesis ontstond uit de lokale band Immortal Hate en zanger/gitarist Flo V. Schwarz in het midden van 1991. De bandleden ontmoetten elkaar in Rockfabrik, een club in de regio rond Stuttgart, Duitsland, die alle rock- en metalstijlen programmeerde. De eigenaars boden de toen nog jonge grindcore- en deathmetalscene een plek, vergelijkbaar met een kinderdisco op zondagmiddag van 15:00 tot 21:00. Destijds waren er talloze bands van dat genre actief daar — sommigen werden behoorlijk groot.

Pyogenesis bracht hun eerste 7" single uit, Rise of the Unholy, op het Mexicaanse label Mephitic Productions. Deze opnames waren eerder verschenen als hun eerste demo. Kort daarna volgde een tweede single, Sacrificious Profanity, met nieuwe opnames op het Colombiaanse Symphonies of Death Records. Van beide singles waren er slechts 1.000 exemplaren beschikbaar, en door hun diepe worteling in de undergroundscene waren ze binnen enkele weken uitverkocht. Vanwege het succes werden er heruitgaven uitgebracht, duidelijk gemarkeerd als zodanig.

In slechts vijf dagen, eind september en begin oktober 1992, werd het debuutalbum Ignis Creatio opgenomen en gemixt voor het Franse label Osmose Productions. Het album bevatte vier nummers en een outro, met een totale speelduur van slechts 31 minuten — feitelijk een mini-EP — maar werd toch op de markt gebracht en verkocht voor de prijs van een volledig album. Voor het eerst gebruikte de band zowel heldere als gruntvocalen. Het werd uitgebracht op 12-inch vinyl en cd in Europa, en vanaf 1993 ook op cassette in Amerika.

Eind 1993 nam de band het album Sweet X-Rated Nothings op, waar Nuclear Blast geïnteresseerd in was. De labels kwamen tot een akkoord, en Pyogenesis tekende bij Nuclear Blast. De eerste gezamenlijke release was echter de mini-EP Waves of Erotasia met een speelduur van 15 minuten, uitgebracht op 25 februari 1994 op cassette en cd in Noord-Amerika en Europa. Beide mini-EP’s bevatten het wapen van de Order of the Garter met de spreuk Honi soit qui mal y pense.

De eerste co-headlining tour vond plaats in januari 1994, samen met het Britse Anathema en het Finse God Forsaken. In november volgde de eerste volledige albumrelease Sweet X-Rated Nothings. Omdat Nuclear Blast hun distributiestructuur had aangepast, werd dit een van de eerste releases via Warner Music (en niet meer via SPV) in Duitstalige gebieden. De kenmerkende cleane zang van de band kreeg steeds meer aandacht. Ze speelden op grotere evenementen, zoals een concert voor de Duitse muziekzender VIVA TV tijdens Popkomm. In maart 1995 toerden ze twee weken door het voormalige Oostblok, o.a. Tsjechië. Het Duitse tijdschrift Rock Hard vergezelde de tour en publiceerde een vier pagina’s lang artikel.

In april 1995 speelde de band voor het eerst in Mexico, waar ze al een reputatie hadden doordat ze op nummer 1 kwamen in de nationale importcharts. Tijdens het optreden sprongen fans van een vijf meter hoge galerij op het publiek, waardoor het optreden tijdelijk werd stilgelegd.

Ondanks talloze open-air optredens — waaronder op het legendarische Wacken Open Air — nam de band hun volgende album Twinaleblood op in hun eigen studio. De mix vond plaats in Impulse Studios in Hamburg, en de mastering in de bekende Home Studios, waar ze Rammstein ontmoetten tijdens de opnames van hun debuut.

Voor de albumrelease reisde Pyogenesis naar Berlijn om het nummer Son of Fate op te nemen met Harris Johns voor de compilatie Death is just the beginning…. Ze stapten ook over naar het grote label Warner Music. Op 1 december kwam Twinaleblood uit, ook als digipak en gatefold-vinyl, die later verzamelobjecten werden op eBay.

Het album kreeg lovende kritieken, zoals een 2e plaats in Rock Hard Magazine, dat schreef: "Een van de meest gevarieerde en onderhoudende platen van het jaar!" De band toerde 3,5 maand door Europa, gevolgd door festivals en clubshows. De singles Twinaleblood en Addiction Pole kregen beide videoclips, opgenomen in de bergen van Luxemburg en rond Trier, en werden uitgezonden op MTV.

Direct na Twinaleblood begon de band aan een vervolgalbum. In februari 1996 namen ze 19 nummers op, met een duidelijk alternatieve sound. Het materiaal werd verdeeld over twee releases. De eerste, de mini-EP Love Nation Sugarhead, kwam uit op 18 oktober 1996 met zes nummers, waarvan vier exclusief voor de EP. De videoclip van het titelnummer kreeg veel aandacht op muziekzenders. Dankzij dit succes volgde een remix voor de Amerikaanse markt, gemaakt door DJ’s King Britt en Josh Wink, bekend van werk voor Depeche Mode en Moby. Flo V. Schwarz werd naar Philadelphia gevlogen om de zang opnieuw op te nemen. De remix verscheen als 12" maxi en werd een verzamelobject.

Om de aandacht te vestigen op het aankomende album speelde de band eind 1996 op tour met Social Distortion en bracht in januari 1997 het album Unpop uit. VIVA TV nodigde hen uit om een week lang elke dag live twee nummers te spelen. De albumhoes, waarop zanger Flo V. Schwarz naakt stond met een gitaar voor zijn edele delen, werd voor de Amerikaanse markt aangepast — de distributeur wilde de originele hoes niet gebruiken.

Hoogtepunten van de zomer waren o.a. een openluchtconcert in Hongarije voor meer dan 560.000 mensen, en Rheinkultur in Duitsland met 120.000 bezoekers. Tijdens dat laatste optreden riep Flo V. het publiek op om modder naar het podium te gooien na twee dagen regen. Het evenement werd onderbroken en de organisatie diende een aanklacht in voor massavandalisme, met een schadeclaim van 50.000 Duitse mark. De krant Bonner Rundschau kopte: "Van Rijncultuur naar moddercultuur."

In 1998 begon Pyogenesis te werken aan hun vierde volledige album, dat werd geproduceerd in de legendarische Woodhouse Studios door Siggi Bemm. De band onderbrak de opnames enkel voor optredens op de twin-festivals Rock am Ring en Rock im Park, waar ze de NTF-stage headlineden, en voor een show op het Bizarre Festival.

Op 2 november werd het album Mono ... or will it ever be the way it used to be uitgebracht. Het kreeg lovende recensies; zo plaatste Visions Magazine het op nummer 2 in de redactie-hitlijst en schreef:

"Het is de zonneschijn, de eerste kus, de vlinders in je buik — gewoon prachtig. En het beste: dit album blijft je bij!"

De videoclip Drive Me Down kreeg wereldwijde airplay. In datzelfde jaar verlieten Tim Eiermann en Wolfgang Maier de band, nadat ze zich eerder hadden aangesloten bij het project Liquido, waarmee ze hogere hitnoteringen bereikten.

De daaropvolgende 3,5 jaar toerde Pyogenesis onafgebroken door heel Europa, met soms tot wel 140 shows per jaar. In sommige landen traden ze voor het eerst op, zoals Liechtenstein en Bulgarije, waar ze een festival in het centrum van Sofia headlineden met meer dan 25.000 bezoekers.

Veel van dit tourmateriaal is terug te zien op de homevideo die de band uitbracht in de zomer van 2000. Ter gelegenheid van de release organiseerden ze een driedaagse fanreis: 50 fans reisden per bus met de band langs bijzondere locaties, zoals het kantoor van Visions Magazine, een concert in een verlaten mijn, en een tv-opname.

Nuclear Blast wilde een ‘best of’-album uitbrengen, maar dat strookte niet met de visie van de band. In plaats daarvan werd op 24 juli 2000 het remixalbum P ... or different songs in different sounds uitgebracht. Volgens Billboard Magazine was dit geen standaard remixalbum, omdat de band ook enkele nummers opnieuw had opgenomen.

Vanaf 1999 werkte Pyogenesis aan 28 nieuwe nummers, die in de zomer van 2001 werden opgenomen in Woodhouse Studios, geproduceerd door Flo V. Schwarz en Siggi Bemm. Fans mochten fragmenten beluisteren en stemmen op welke nummers de uiteindelijke tracklist haalden.

In 2002 richtte Flo V. Schwarz zijn eigen label Hamburg Records op. Hij had jarenlang bij Nuclear Blast gewerkt en de nodige ervaring opgedaan. Op 7 mei 2002 kwam de vijf-track EP I Feel Sexy uit, gevolgd door het volledige album She Makes Me Wish I Had a Gun op 3 juni.

Ondanks de muzikale koerswijziging bleven de recensies lovend. Rock Hard Magazine schreef:

"Ik ben enthousiast over elk nummer. Dit vijfde album is veruit het beste! Gefeliciteerd!"

Het werd hun bestverkochte album tot dan toe.

Na een schoolshooting in Thüringen werd het de band verboden om posters op te hangen waarop de albumhoes stond afgebeeld — een pistool op een rood fluwelen kussen. Toch haalde de videoclip van Don't You Say Maybe de nummer 1-positie in kijkerslijsten, vóór bands als Donots, Beatsteaks en Manowar. Ook buitenlandse zenders, zoals het Russische muziekstation A1, speelden de clip vaak.

De band bleef actief in Europa, met tours door o.a. Duitsland, de Benelux, voormalige Sovjetstaten en Italië. Tijdens een optreden in Italië stormde een fan het podium op, maar werd neergehaald door de beveiliging.

Onderweg terug van een festival kreeg de tourbus een klapband, waardoor het voertuig twee keer over de kop ging. Gelukkig raakte niemand ernstig gewond, ondanks dat bandleden en crew op dat moment sliepen.

In 2003 stond Pyogenesis als co-headliner op het Summer Breeze Open Air, waar ze de eerste metalshow in jaren gaven. Ze gebruikten uitgebreide pyrotechniek, zoals vlammen van 12 meter hoog. De brandweer moest aluminiumplaten onder het podiumdak plaatsen om schade te voorkomen.

Vanaf 2005 trad Pyogenesis alleen nog buiten Duitsland op, met meerdere optredens in Rusland, waaronder hun laatste shows in Moskou en in het Aziatische deel van Rusland tijdens het Snowboard Wereldkampioenschap, waar ze voor 25.000 mensen speelden. Hierna volgde een pauze tot 2014.

In 2012 kondigde de band de heruitgave aan van hun eerste mini-EP ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum. Deze was binnen 10 dagen uitverkocht.

Na de split van Liquido in 2009 stopten ook Wolfgang Maier en Tim Eiermann met hun gezamenlijke werk. Flo V. Schwarz runt nog steeds Hamburg Records, dat inmiddels samenwerkt met zowel kleine bands als multiplatina-acts.

In 2015 maakte Pyogenesis een comeback met een uitverkochte show in Boekarest, Roemenië, voor 1.000 fans. Nieuwe leden waren drummer Jan Räthje en de Britse gitarist Gizz Butt (bekend van The Prodigy).

Tussen 2015 en 2020 bracht de band een trilogie uit over de maatschappelijke veranderingen in de 19e eeuw, genaamd The Steampunk Trilogy. Deze bestaat uit:

• A Century in the Curse of Time
• A Kingdom to Disappear
• A Silent Soul Screams Loud

De albums haalden de hitlijsten, en de band bracht meerdere opvallende videoclips uit in steampunkstijl. Ook werd er weer wereldwijd getourd.

• 1992: Ignis Creatio / aka "Pyogenesis" (Osmose Productions / SPV)
• 1994: Sweet X-Rated Nothings (Nuclear Blast / Warner Music)
• 1995: Twinaleblood ( Warner Music / Nuclear Blast)
• 1997: Unpop (Nuclear Blast / Warner Music)
• 1998: Mono … Or Will It Ever Be the Way It Used to Be (Nuclear Blast / Warner Music)
• 2002: She Makes Me Wish I Had a Gun (Hamburg Records / Sony Music)
• 2015: A Century in the Curse of Time (AFM Records)
• 2017: A Kingdom to Disappear (AFM Records)
• 2020: A Silent Soul Screams Loud (AFM Records)

• 1994: Waves of Erotasia (Nuclear Blast / SPV)
• 1996: Love Nation Sugarhead (Nuclear Blast / Warner Music)
• 2002: EP I Feel Sexy (Hamburg Records / Sony Music)

• 1991 Ode to the Churning Seas of Nar-Mataru Demo Tape
• 2000 P ... the ultimate home video VHS/DVD (Nuclear Blast / Warner Music)
• 2000 P ... or different songs in different sounds (Nuclear Blast / Warner Music)