Los Angelesklasse

Los Angelesklasse
De USS Los Angeles (SSN-688)
Overzicht
Type	nucleair aangedreven aanvalsonderzeeër
Klasse	Los Angeles 688
Eenheden	62
Geschiedenis
Werf	Newport News Shipbuilding General Dynamics Electric Boat
Bouwnummer	SSN-688 - SSN-725 SSN-750 - SSN-773
Kiellegging	1972-1992
Tewaterlating	1974-1995
Algemene kenmerken
Waterverplaatsing	onder water: 5.986 ton
Afmetingen	110 m × 10 m
Techniek en uitrusting
Machinevermogen	1 drukwaterreactor S6G
Portaal    Marine

De Los Angelesklasse, ook 688-klasse, is een klasse van nucleair aangedreven aanvalsonderzeeërs (Fast Attack submarine, SSN) van de United States Navy. Het vlaggenschip van de klasse was de in 1976 in gebruik genomen USS Los Angeles (SSN-688). Van de klasse werden er 62 gebouwd van 1972 tot 1996, de laatste 23 volgens een verbeterde 688i-standaard. In 2024 waren er nog 24 onderzeeërs van de Los Angelesklasse in dienst, goed voor bijna de helft van de 50 snelle aanvalsonderzeeërs van de Amerikaanse marine.

Onderzeeërs van deze klasse zijn vernoemd naar Amerikaanse steden, zoals Albany, New York; Los Angeles, Californië; en Tucson, Arizona, met uitzondering van de USS Hyman G. Rickover, genoemd naar Admiraal Hyman Rickover, de 'vader van de nucleaire marine'. Dit was een verandering ten opzichte van het traditioneel vernoemen van aanvalsonderzeeërs naar zeedieren, zoals USS Seawolf of USS Shark. Rickover verklaarde de beslissing om de onderzeeërs te vernoemen naar steden (en af en toe politici die invloedrijk zijn in defensiekwesties) door op te merken dat "vissen niet stemmen".

Aan het einde van de jaren 1960 bedreigde de vooruitgang van de Sovjet-Unie op het gebied van onderzeeërtechnologie in toenemende mate de overlevingskansen van de Amerikaanse marine (USN) vliegdekschepen. Sovjet-onderzeeërs met snelle aanvallen werden in staat om gelijke tred te houden met vliegdekschipgroepen, terwijl hun nieuwere raketonderzeeërs de verdediging van de groep mogelijk konden overweldigen met salvo's van raketten. De ontwikkeling van de Los Angelesklasse begon in 1967 als reactie. De klasse had oorspronkelijk in wezen dezelfde wapens en sensoren als de voorgaande Sturgeonklasse, maar was ongeveer 50% groter met "grote verbeteringen" in stealth en snelheid, zodat ook zij de gevechtsgroepen van vliegdekschepen konden bijhouden.

General Dynamics Electric Boat ontwierp de nieuwe klasse, bouwde 33 van de onderzeeërs, de andere 29 werden, bijna in een afwisseling een per een, gebouwd door Newport News Shipbuilding. Het hele proces, van ontwerp tot oplevering verliep verre van vlekkeloos. Op 1 december 1976 diende General Dynamics Electric Boat (GDEB) een claim van $ 544 miljoen in met betrekking tot het initiële contract voor 18 onderzeeërs van de Los-Angelesklasse. De aannemer beweerde dat de United States Navy (USN) een onnodig aantal ontwerpwijzigingen had aangebracht, terwijl de regering beweerde dat Electric Boat zijn activiteiten verkeerd beheerde. De USN en General Dynamics bereikten in juni 1978 een eerste schikkingsovereenkomst van $ 843 miljoen. De contractprijs werd verhoogd met $ 125 miljoen, GDEB absorbeerde een verlies van $ 359 miljoen en de USN betaalde nog eens $ 359 miljoen conform Public Law 85-804. De USN en General Dynamics hadden nog een geschil in 1979-1980 toen werd ontdekt dat niet-conform staal was gebruikt bij de constructie van de onderzeeërs en duizenden lassen defect bleken te zijn of ontbraken. Dit leidde ertoe dat General Dynamics een verzekeringsclaim van $ 100 miljoen indiende om de kosten van herinspecties van het werk van de werf te dekken, "dus Electric Boat vroeg de marine om het te vergoeden voor haar eigen wanbeheer." Ook hier bereikten beide partijen in 1981 een overeenkomst. De marine had de scheepsbouwcapaciteit van GDEB nodig om haar inkoopdoelen te bereiken.

De Los Angelesklasse onderzeeërs werden gebouwd in drie opeenvolgende flights of versies:

Volgens het United States Department of Defense is de topsnelheid van de onderzeeërs van de Los Angelesklasse meer dan 25 knopen (46 km/u, 29 mph), hoewel het werkelijke maximum niet wordt vrijgegeven. Sommige schattingen van vakpublicaties gaan van 30 tot 33 knopen (56 tot 61 km/u, 35 tot 38 mph). In zijn boek "Submarine: A Guided Tour Inside a Nuclear Warship" uit 1993 schatte Tom Clancy de topsnelheid van onderzeeërs van de Los Angelesklasse op ongeveer 37 knopen (69 km/u, 43 mph).

De Amerikaanse marine specifieert ook voor de maximale operationele diepte van de Los Angelesklasse een getal van 650 ft (200 m), terwijl de journalist Patrick Tyler in zijn boek "Running Critical", een maximale operationele diepte van 950 ft (290 m) suggereert. Hoewel Tyler de ontwerpcommissie van de 688-klasse voor dit cijfer citeert, weigert DoD dit te bevestigen. De maximale duikdiepte is 1.475 ft (450 m) volgens Jane's Fighting Ships, 2004-2005 Edition, onder redactie van Commodore Stephen Saunders van de Royal Navy.

Onderzeeërs van de Los Angelesklasse beschikken over 24 torpedobuisgelanceerde wapens, evenals Mark 67 en Mark 60 CAPTOR-zeemijnen en zijn ontworpen om Tomahawk-kruisraketten en Harpoon-raketten horizontaal (vanaf de torpedobuizen) te lanceren. De laatste 31 boten van de Los Angelesklasse (Flight II en Flight III/688i) hebben ook 12 speciale verticale lanceersysteembuizen voor het lanceren van Tomahawks.

In bijna 40 jaar tijd zijn de mogelijkheden van de controlesystemen ingebouwd in de opeenvolgend afgewerkte onderzeeërs van de klasse drastisch veranderd. De Los Angelesklasse was oorspronkelijk uitgerust met een eerste versie van het vuurleidingssysteem, draaiend op een computerconsole met beperkte mogelijkheden. Vanaf de USS Dallas werd een "volledig digitaal" vuurleidingssysteem geïnstalleerd. Nog later volgde een systeem van Lockheed Martin met bijkomende functionaliteit, waar onder meer de mogelijkheid om Tomahawk-raketten af te vuren was toegevoegd. Ook kon de informatie uit zowel gesleepte array- als sferische array-trackers veel sterker gevisualiseerd worden. Die sonartrackers zijn signaalvolgers die peilings-, aankomsthoek- en frequentierapporten genereren op basis van informatie die door een akoestische sensor wordt ontvangen. Na een upgrade van het Lockheed Martin door een systeem gebouwd door Raytheon boodt de besturing Tomahawk Block III verticale lanceringscapaciteit, naast andere door de vloot gevraagde verbeteringen.

In de Los Angelesklasse is een reeks hydrofoons hard gemonteerd aan elke kant van de romp. De kwaliteit en prestaties zijn een gevoelige verbetering tegenover vorige versies en bieden het commando veel nauwkeurigere informatie en meer verweer tegen zeer stille onderzeeërs. De toenemende processorkracht en de open interfaces maken dat systemen verder kunnen evolueren en groeien.

Twee waterdichte compartimenten worden gebruikt in de onderzeeërs van de Los Angelesklasse. Het voorste compartiment bevat woonruimtes voor de bemanning, ruimtes voor het hanteren van wapens en controleruimtes die niet cruciaal zijn voor het herstellen van de voortstuwing. Het achtercompartiment bevat het grootste deel van de technische systemen van de onderzeeër, turbines voor energieopwekking en waterproductieapparatuur. Sommige onderzeeërs in de klasse zijn in staat om Navy SEALs af te leveren via een SEAL Delivery Vehicle dat wordt ingezet vanuit de Dry Deck Shelter. Een verscheidenheid aan atmosferische controleapparatuur wordt gebruikt om het schip gedurende lange tijd onder water te laten blijven zonder te ventileren, waaronder een elektrolytische zuurstofgenerator, die zuurstof produceert voor de bemanning en waterstof als bijproduct. De waterstof wordt overboord gepompt, maar er is altijd gevaar voor brand of explosie door dit proces.

Aan de oppervlakte of op snorkeldiepte kan de onderzeeër de hulp- of nooddieselgenerator van de onderzeeër gebruiken voor stroom of ventilatie (bijv. na een brand). De dieselmotor in een 688-klasse kan snel worden gestart door perslucht tijdens noodgevallen of om schadelijke (niet-vluchtige) gassen van de boot te evacueren, hoewel 'ventilatie' het hijsen van een snorkelmast vereist. In niet-noodsituaties vereisen ontwerpbeperkingen dat operators de normale bedrijfstemperaturen kunnen bereiken voordat deze in staat is om het volledige vermogen te produceren, een proces dat 20 tot 30 minuten kan duren. De dieselgenerator kan echter onmiddellijk worden geladen tot 100% vermogen, ondanks waarschuwingen in het ontwerp, naar goeddunken van de onderzeebootcommandant op aanbeveling van de ingenieur van de onderzeeër, indien de noodzaak dergelijke acties vereist om: (a) de elektrische stroom naar de onderzeeër te herstellen, (b) te voorkomen dat een reactorincident zich voordoet of escaleert, of (c) om het leven van de bemanning of anderen te beschermen, zoals noodzakelijk geacht door de bevelvoerend officier.

De Los Angeles-klasse wordt aangedreven door de General Electric S6G drukwaterreactor. Het hete koelwater van de reactor verwarmt het water in de stoomgeneratoren en produceert stoom om de voortstuwingsturbines en scheepsserviceturbinegeneratoren (SSTG's) aan te drijven, die de elektrische stroom van de onderzeeër opwekken. De hogesnelheidsvoortstuwingsturbines drijven de as en de schroef aan via een reductietandwiel. In het geval van een ongeval met een reactorinstallatie heeft de onderzeeër een dieselgenerator en een reeks batterijen om elektrische stroom te leveren. Een noodvoortstuwingsmotor op de aslijn of een intrekbare secundaire voortstuwingsmotor van 325 pk drijft de onderzeeër aan op de batterij of dieselgenerator.

De S6G-reactor was oorspronkelijk ontworpen om de D1G-2-kern te gebruiken, vergelijkbaar met de D2G-reactor die werd gebruikt op de kruiser met geleide raketten USS Bainbridge. De D1G-2-kern had een nominaal thermisch vermogen van 150 MW en de turbines hadden een vermogen van 30.000 pk. Alle onderzeeërs van de Los Angeles-klasse vanaf USS Providence zijn gebouwd met een D2W-kern en oudere onderzeeërs met D1G-2-kernen zijn bijgetankt met D2W-kernen. De D2W-kern heeft een vermogen van 165 MW en het turbinevermogen steeg tot ongeveer 33.500 pk.

De klasse heeft in totaal 62 boten, verdeeld over drie flights, als volgt:

• 31 × Flight I
• 8 × Flight II met VLS
• 23 × Flight III 688i (verbeterd)

[bewerken]

• Lijst van klassen van onderzeeboten van de Verenigde Staten

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Los Angeles-class submarine op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

Zie de categorie Los Angeles class submarines van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.