Ephippiger provincialis
| Ephippiger provincialis IUCN-status: Kwetsbaar[1] (2015) | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||
| Vrouwtje | |||||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||||
| Ephippiger provincialis Yersin, 1854 | |||||||||||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Afbeeldingen op | |||||||||||||||||||||
| Ephippiger provincialis op | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Ephippiger provincialis is een rechtvleugelig insect uit de familie van de sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst voorgesteld door Alexander Jersin in een publicatie uit 1854.
Kenmerken
De lichaamslengte kan meer dan 40 millimeter bedragen, waardoor deze soort een van de grootste Europese sabelsprinkhanen is. De vrouwtjes zijn gemakkelijk te onderscheiden aan hun lange, sabelvormige en iets omhoog gekromde legboor, die ongeveer 30 millimeter lang is. Ephippiger provincialis is verwant aan de zadelsprinkhaan (Ephippiger diurnus), die ook in België en Nederland voorkomt. Deze laatste soort is echter groen van kleur, terwijl Ephippiger provincialis een meer bruine kleur heeft. De zadelsprinkhaan blijft met 20 tot 35 millimeter ook kleiner.[2]
Verspreiding
Ephippiger provincialis komt voor in de Provence in Zuid-Frankrijk.
Net als andere sabelsprinkhanen worden voornamelijk kleine insecten gegeten die tussen de planten worden gevangen. Het lokgeluid bestaat uit een knarsend getjirp.
Externe link
- Muséum national d'Histoire naturelle Ephippiger provincialis op La Sonothèque, Sound library of the Museum National d'Histoire Naturelle - Het geluid van Ephippiger provincialis
- Cigliano, M.M., H. Braun, D.C. Eades & D. Otte. Ephippiger provincialis Yersin, 1854 op Orthoptera Species File. Geraadpleegd op 15-8-2024.
- ↑ (en) Ephippiger provincialis op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ Roy Kleukers & René Krekels (2004). Veldgids sprinkhanen en krekels. Uitgeverij KNNV, Pagina 92 - 93. ISBN 90 5011 193 9.
